INFO |
MONDAY, NOVEMBER 09 - BANANA PEEL RUISELEDE RUDY ROTTA (I) review: witteMVS |
REVIEW |
Het lijkt alweer een tijdje heen dat ik nog in de Banana Peel was. Een kwart eeuw geleden was ik hier voor het eerst. En ik denk dat er toen een optreden was van Jimmy Johnson, met Byther Smith in het voorprogramma. Wat een namen toch toen. Als je in de late zeventiger jaren begin tachtig bluesgigs wou beleven moest je helemaal naar Ruiselede of all places. Banana Peel was het epicentrum van het Belgische bluesgebeuren. Elke week tufte ik van Brussel naar Ruiselede, heen en terug 220 km, om mijn dosis blues op te snuiven. Ik was een addict, en Banana Peel was mijn dealer. Nu zijn er, bij wijze van spreken, bluesclubs op alle hoeken van de straat, met wisselend succes, te wijten aan het spook van het overaanbod, en dienen wij ons niet meer zo ver te verplaatsen, alhoewel… Rudy Rotta is een innemende man. Hij weet wat hij wil en wil wat hij weet, maar los daarvan kan hij een publiek vermaken en wederkerig respecteren. Hij kan het ook niet verbergen dat hij een Italiaan is, hij paait het vrouwelijke kunnen in de zaal op flegmatieke wijze. Hij heeft een overdonderend succes in Duitsland, waar hij haast constant toert, en Zwitserland, maar is bij ons amper gekend, behalve bij de absolute incrowd. Hij speelde op alle grote Europese festivals, behalve op BRBF Peer, maar wel op Duvel Blues 2008. De eerste set rijgt hij alle nummers aan mekaar en laat ons geen kans of tijd om te applaudisseren. Openen doet hij met het instrumentale “Steps” en ook het jazzy “Touch” laat hij ons welgevallen. Vooral nummers van zijn voorlaatste album “Winds of Louisiana” komen er aan bod. Deze CD is een aanrader voor wie nog niets van Rotta in zijn platenkast heeft. Ze schetst een beter beeld van de man en zijn gitaar dan de laatste die een eenzijdigere, luide en rocking Rotta laat horen. Met een vrolijk gefluit zet hij “Look Out Your Window In” en met “I’m in the Groove” treedt hij in de voetsporen van J.J.Cale. In dit nummer speelt hij zijn percussie-set en verwisselt zijn Les Paul Junior voor zijn afgeragde Strat. Bluestime. “Leave Me Alone” ne legen blues. Naar het einde van de eerste set grapt hij dat hij heden ten dage geen Chicago blues meer speelt. Ter illustratie zet hij een stevige medley neer van enkele gereputeerde standards “Hoochie Koochie Man-The Thrill Is Gone-Messin’ With the Kid” en daarmee was het ‘half-time’ geblazen. De tweede set werd ingeleid met drie akoestische nummers. “Wheels on Fire” gevolgd door een reprise van “Look Out Your Window” op gitaar ‘sèche’. Dan een nummer dat qua ritme en akkoordenreeks verdacht veel op “Stand By Me” in de Lennon-versie leek. Dat gaf hij zelf toe. Als er een tabouret op het podium wordt neergezet, weet je hoe laat het is. Slide-guitar time. Eerst een rustig nummertje “Leave Me Alone” waar je de begeestering van Anders Osborne hoort in doorklinken. In “Just Another Man” gaat het er al wat ruiger aan toe. De rest van de set is het op zijn witte Strat te doen, die is afgesteld om met de bottleneck te bespelen. Na zijn eigen song “Sing like Robert Johnson” zet hij diens hoofdvogel “Crossroads” in, een uitgesponnen versie, en qua intensiteit vergelijkbaar met Eric Clapton’s versie op “Beano”, ten tijde van zijn Bluesbreakers contract. Als bis geeft Rudy ons nog een medley cadeau van twintig minuten, “Rock Me Baby” en “Ramblin’ on My Mind”. Van zijn gitaar gaat hij naar zijn percussie-kitchen en daarna neemt hij de drummer’s plaats. Van een finale gesproken, deze mocht er zeker zijn. Ik ben ervan overtuigd dat het de magie van de plaats is die de muzikanten hier tot het uiterste van kunnen drijven. Volgende week maandag en dinsdag krijgen we hier Diunna Greenleaf, Zac Harmon en Gregg Wright en dat is ook meer dan veelbelovend. Wij zullen er weer bij zijn. U ook ? op witteMVS Rudy Rotta... The Band... and don't forget!!! 16 & 17 november 11 & 10 januari 2010 Let op: Wendel Brunious speelt niet op zondagmiddag maar op zondagavond Tickets enkel te koop bij concerten!!! |